Rozdział 1: Zakrwawiony nóż (część 2)

W sercach naszych, w ciemnogrodzie

Szczątki dawnych reguł gry

Jak zamki na lodzie nurzają się w wodzie

Żyjeta na co dzień

Ta na co dzień...

Matka Alici okazała się mieć rację, gdyż Rivera, zaraz po wyjściu od narzeczonej, przeszedł wąską uliczką, następnie przez murek, by szybko i na skróty dojść do centrum. To miejsce żyło zawsze, o każdej porze dnia i nocy. W dzień było tam dużo młodzieży, zakochanych par i rozbieganych, rozkrzyczanych dzieci. Mieściły się tam cukiernia, kwiaciarnia, dostojna restauracja i podziemny bar, a w każdą sobotę, to tam odbywał się targ, na którym można było zakupić owoce, warzywa, a nawet zabawki. W niedziele natomiast było to miejsce spotkań. Ludzie całymi rodzinami spacerowali naokoło fontanny, stojącej na samym środku. Czasami zasiadali na jej murku lub pobliskich ławeczkach, a dzieci dokazywały grając w piłkę, przepychając się i jeżdżąc na rowerach.

Pedro zszedł stromymi schodami, takimi jakie zwykle prowadzą do piwnicy. Przywitał go znajomy zapach dymu tytoniowego. Oczy zaczęły szczypać, a w gardle nagle zrobiło się sucho. Podszedł bliżej drewnianego baru, zasiadł na jednym z wysokich krzeseł i złożył zamówienie u ciemnowłosej barmanki, ubranej w białą koszulę i ciemnozieloną spódnicę.

Rivera sączył piwo wprost z kufla, gdy poczuł mocny dotyk na ramieniu. Obejrzał się do tyłu. Zobaczył znajomego policjanta. Podał mu dłoń, mocno nie ściskając.

– Wyglądasz jakby cię z krzyża zdjęli – zagadnął Hadrian, dosiadając się obok i zamawiając dla siebie to samo. W międzyczasie rozejrzał dookoła i skinął głową na bliższych i dalszych znajomych.

– Bo tak się czuję – przyznał Pedro i zaczął, podobnie jak jego przyjaciel, rozglądać się po otoczeniu. Dostrzegł siedzących w rogu sali krawca i złotnika. Zdziwił się widząc mężczyzn razem. Pamiętał, że nigdy się nie lubili i niemal zawsze ich bliższe spotkania wyglądały tak, jakby mieli zamiar iść na pięści. – Od kiedy Arturo rozmawia z twym bratem? – spytał wprost.

– Bosca z Dorianem? – dopytywał i podążał wzrokiem we wskazanym ukradkiem przez Pedro kierunku. – Niebywałe. Nie byli ostatnio pokłóceni? – Obserwował jak krawiec podaje jego bratu dłoń, jakby dobijał z nim targu. Wcześniej z rąk do rąk wymienili się szarymi kopertami.

– Byli i nawet mnie to nie dziwi.

– Dlaczego?

– Marcos i Antonio się przyjaźnią, ale to nie jest dobry rodzaj przyjaźni. Jest niemal jak nasz.

– Co masz do naszej przyjaźni?

– Teraz nic, ale za dzieciaka, sam wiesz jak było. Twoi rodzice mieli pretensje nie do ciebie, że idziesz za mną na manowce, ale do mojej matki, że ja cię na nie ściągam.

– Pamiętam.

– Ja też i wiem, że starcie bogaczy parających się jubilerskim fachem z jakąś tam kwiaciarką czy krawcem jest z góry wygraną dla jednej ze stron. Gdy my zbiliśmy szybę w zabawie, to ma matka za nią zapłaciła, choć przez to musiała się zapożyczyć. Gdy zbita została szyba w szkole przez Antonio i Marcosa, to Bosca pokrywał koszty, a Alarcona nawet do szkoły nie wezwali, bo się bali utracić głównego finansjera wszelkich bali, obiadków i wycieczek dla nauczycieli.

– Nie lubisz mojej rodziny – zauważył Hadrian.

– Nie i nigdy tego nie kryłem. Sam jej nie lubisz – przypomniał. – Ostatnio nawet się zastanawiałem czy po obrączki i pierścionek zaręczynowy nie udać się do jakiegoś sąsiedniego miasta, byleby nie dać tej szui zarobić.

Alarcon się zaśmiał i pogładził po ciemnym, ale nie czarnym wąsie.

– Ja bym tak zrobił – poparł. – To zdzierca. Da ci po znajomości taką promocję, że w ratach tego do końca życia nie spłacisz.

– O czym rozmawiacie? – zapytał Bosca, podchodząc do baru, by uregulować rachunek.

– O pierścionku zaręczynowym – odpowiedział zgodnie z prawdą policjant, ale Arturo już zupełnie go nie słuchał.

Szatyn, którego włosy przyprószone były już lekką siwizną, zwłaszcza w okolicach skroni, wpatrywał się we właścicielkę baru. Farbowana blondynka rzadko zaglądała do tego miejsca. Zazwyczaj zajmowała się prowadzeniem restauracji, a bar pozostawiała w opiece syna i zatrudnionych kelnerek.

– Nie zostanie pan na jeszcze jedną kolejkę, panie Bosca? – zapytała z lekkim uśmiechem, przyjmując od mężczyzny banknot i wydając mu z niego resztę.

– Nie dziś – odpowiedział, wrzucając monety do kieszeni. – To o czym rozmawialiście? – powtórzył pytanie skierowane do Pedro i Hadriana.

– O pierścionku zaręczynowym, już ci to mówiłem.

– Tak? Przepraszam, jestem jakiś rozkojarzony. – Nagle sobie coś uświadomił i z wrażenia aż usiadł na hokerze. – A komu ty się chcesz oświadczać, jak ty masz żonę?

– On nie ma takich planów. Ja mam – wtrącił Pedro, podnosząc rękę do góry, jakby zgłaszał się do czegoś jako ochotnik.

Arturo się zdziwił i z wrażenia jego oczy zdawały się być dwukrotnie większe.

– Przecież ty już masz narzeczoną. Całe miasteczko o tym mówi.

– Nawet ostatnio moja córka o tym mówiła – przypomniał sobie Hadrian. – Płakała cały wieczór, bo dotarło do niej, że wuja Pedro na nią nie zaczeka i poślubi inną. – Z załamaniem wsparł czoło na dłoni i pokręcił głową.

– Żartujesz? – dopytywał Rivera.

– Mówię prawdę, z duszą na ramieniu – odpowiedział. – To znaczy, z ręką na sercu – poprawił się szybko, gdy zauważył rozbawienie na twarzy krawca i nauczyciela. Nawet poklepał się po lewej stronie klatki piersiowej podczas wypowiadania tych słów.

– Która to taka we mnie zakochana?

– Aurora. Rozkochałeś w sobie nawet czterolatkę. Jak tak dalej będzie szło, to i moje wnuczki, co ich jeszcze nie mam, będą do ciebie wzdychać.

– Co ty mówisz? Alicia nie pozwoli na takie coś – wtrącił Bosca, przed którym nagle pojawił się kufel z piwem. Zdziwiony zerknął na właścicielkę lokalu.

– Pomyślałam, że skoro się pan rozgadał, to jednak się pan napije.

– Faktycznie. Dziękuję – odparł i od razu skosztował.

– Uważaj, to skandalistka – szepnął mu do ucha Pedro, gdy tylko przyuważył jak krawiec obserwuje pośladki, odwróconej do nich tyłem, właścicielki baru.

– A skąd ty to wiesz?

– Całe miasteczko mówiło i jeszcze pewnie nieraz powie.

– To ta co dziecko miała panną, tak? – przypomniał sobie Bosca i zaczął dopytywać nauczyciela, dbając o to, by wszystko mówić bardzo cicho, niemal niesłyszalnie.

– Tak, a potem wyszła za mąż.

– Za szefa policji – wtrącił ojciec czteroletnich bliźniaczek.

– Żona komendanta? – Zmrużył jedno oko z wrażenia. – Nie wiedziałem, że on ma żonę, na dodatek taką żonę – dodał z naciskiem na „taką”.

– Bo już nie ma. Rozwiązała małżeństwo po ponad trzech latach.

– Ona? – nie dowierzał dalej.

– Ona, ona – poparł Pedro, wciąż popijając. – Odeszła z dwójką dzieci. Z tym nieślubnym i z tym ich.

– Bez powodu?

– Nie no, powód był. Ponoć mąż ją uderzył.

– Raz?! – powiedział odrobinę za głośno niż planował. – I to był powód do rozwodu? – doszeptał.

Pedro podrapał się po ciemnym, gęstym zaroście.

– Widocznie dla niej tak – stwierdził.

– Ale to on ją skatował czy co?

– Nie no, jak znam szefa, to raczej, tak daleko, by się nie posunął – powiedział Alarcon.

– Co cię tak zszokowało? – zdziwił się Pedro reakcją krawca.

– Po prostu nie sądziłem, że dla jakiejkolwiek kobiety, jeden policzek...

– Nie wiemy czy policzek – przerwał nauczyciel.

– Nawet jeśli, to jedno lanie, nie jest powodem do wyrzucenia na śmieci kilku lat wspólnych – odparł odrobinę za ostro.

– Nie wiemy czy jedno – wtrącił znowu Pedro.

– To i tak żadna wymówka. To był jej mąż, a ona na niego doniosła. Gdzie jej lojalność?

– A jego szacunek?

Krawiec się krótko zaśmiał, ale w pogardliwy i przegrany sposób, jakby zabrakło mu argumentów. Zdecydował się jednak powiedzieć coś jeszcze.

– Dla ciebie wszystko jest proste. Lewo, to lewo, prawo, to prawo. Na lewo nie chadzać, po prawicy iść, a życie takie nie jest.

– Jakie?

– Proste. Nie da się iść jedną ścieżką. Zostaniesz mężem i ojcem, to sam zobaczysz jak będziesz chodził zygzakami, od ściany do ściany, od lewej do prawej i z powrotem – odpowiedział szorstko, kręcąc przy tym obrączką na palcu.

– I to powód, by bić kobietę?

– Nie, ale jeden incydent, też nie może zaważać na losach całej rodziny i małżeństwa. Wypominasz jemu brak szacunku do żony, choć go nie znasz i nie znasz sytuacji, nie znasz powodu.

– Nie ma takiego powodu, by przyłożyć żonie! – nagle się uniósł i odwrócił tak, by siedzieć dokładnie na wprost Arturo, a nie, tak jak wcześniej, na wprost baru.

– Mówisz tak, bo jeszcze życia nie znasz.

– A ty własną mową, dajesz mi do zrozumienia, że lejesz swoją.

– Tego nie powiedziałem – zaprzeczył szybko.

– Mówię tylko, że każda sytuacja jest inna i do wszystkiego w życiu jest powód, który nie zawsze, ale czasami może usprawiedliwiać pewne odruchy.

– Jak masz takie odruchy, to dam ci radę, związuj sobie ręce przed rozmową z małżonką.

– A jakby cię twoja zdradziła? – zapytał niespodziewanie.

– Żona cię zdradziła? – Pedro uśmiechnął się mimo woli, bo taki zarzut w kierunku Sylvii wydawał mu się absurdalny.

– Tego nie powiedziałem. Zakładamy czysto hipotetycznie, że twoja Alicia, po ślubie, pójdzie na bok z jakimś kolegą z pracy. Co wtedy robisz?

– Zatłukłbym – stwierdził całkiem szczerze, a potem, gdy krawiec się zaśmiał w zwycięski sposób, to od razu dodał – dobrze, masz rację, nich ci będzie, że jest jeden powód, przez który można stracić nerwy na tyle, by przyrżnąć żonie i nie powinno się za to ponosić konsekwencji.

– Jeszcze to ona powinna ponosić konsekwencje – wtrącił Hadrian. – Tylko Pedro nawet jeszcze pierścionka swojej przyszłej nie dał, więc może nawet do ślubu nie dojść, a ty już o zdradzie i rozwodzie mówisz.

– Cieszę się, panowie, że dałam wam temat do przedyskutowania – wtrąciła niespodziewanie właścicielka lokalu. Stanęła dokładnie na wprost krawca i położyła łokcie na barze. – Ma pan rację, panie Bosca. To był jeden raz i jeden policzek.

Arturo mimowolnie zszedł wzrokiem niżej i przestał wpatrywać się w brązowe tęczówki kobiecych oczu. Zaczął zapuszczać się w rejony jej biustu, do którego pozwalał mu dotrzeć za duży dekolt.

– I wystarczył, dla mnie był powodem do rozwodu – dodała i sięgnęła dwoma palcami do jego włosów, zaczesała kilka niesfornych kosmyków za ucho i tym samym zmusiła go do podniesienia głowy.

Ich spojrzenia ponownie się z sobą zderzyły.

– Jednak z kimś takim jak pan, nawet gdyby pan podniósł na mnie rękę, bym się nie rozwiodła.

– Nie? – dopytywał z lekkim uśmiechem.

– Nie, ale gdyby pan spał, to odcięłabym panu to co czyni pana mężczyzną – odpowiedziała i ponownie dotknęła gęstych włosów szatyna, tym razem zaczesując je z drugiej strony, w taki sposób, że wplatała w nie wszystkie palce. Uśmiechnęła się szeroko.

Odpowiedział jej także uśmiechem, na dodatek bardzo wesolutkim.

– Typowy samiec – stwierdziła nagle.

– Słucham? – niemal się oburzył, ale zamaskował to śmiechem.

– Właśnie o to chodzi, że w ogóle, ale to w ogóle, mnie pan nie słucha, panie Bosca. Ja mówię, że obcięłabym panu klejnoty, a pan się do mnie ciągle w ten sam, uroczy sposób uśmiecha. Na dodatek patrzy się pan tam gdzie nie powinien i nawet się z tym nie kryje.

– To wszystko dlatego, miła pani, iż wydaje mi się, że mój wzrok panią komplementuje. Po prostu jest na co, są ładne, to patrzę.

– Takiej bezpośredniości, to jeszcze nie słyszałam, ale takie komplementy, niechże pan lepiej zachowa dla żony.

– Proszę się o żonę nie obawiać, słyszała bardziej bezpośrednie i szokujące, i jeszcze pewnie nieraz usłyszy.

– Poczęstuję pana piwem na koszt firmy – poinformowała i zabrała od mężczyzny pusty kufel, by go napełnić.

– Nie, dziękuję – zaprotestował szybko.

– Obawia się pan czegoś?

– Tak, tego, że mi pani czegoś dosypie – odpowiedział niezwykle poważnie.

– Proszę się nie obawiać. Ma pan moje słowo, na dodatek może pan mi patrzeć na ręce.

– W takim razie, nie wiem czy wypada, by to kobieta mężczyźnie stawiała – odparł i spojrzał w stronę Pedro, który nagle zaczął się głośno śmiać, gdyż nie był w stanie się powstrzymać. Hadrian także wydawał się być rozbawiony. – Z czego się cieszycie? – zapytał.

– Bo mnie się wydaje, że to bardzo wypada, by kobieta stawiała. Ty byś chciał, by ci mężczyzna stawiał? – zapytał nauczyciel wprost, a Arturo przymknął oczy z niedowierzania.

– Piwo stawiała, Pedro. Piwo. Mówimy cały czas o piwie.

– A... wybaczcie, bo jak się tak na was patrzy z boku, to idzie zgubić główny wątek dyskusji.

– Oj, Pedro, Pedro. Głodnemu chleb na myśli – stwierdziła barmanka, postawiła pełny kufel przed Arturo i zabrała dwa kolejne, by i je napełnić.

– No właśnie się dziś przez jeszcze nie teściową nie najadłem.

– Biedny Padro – odparła sztucznie rozczulonym głosem.

– Dlaczego do niego mówi pani na pan, a do mnie po imieniu?

– Bo do ciebie wszyscy, Pedro, mówią po imieniu. Nawet uczniom się zdarza.

– A faktycznie, to wiele wyjaśnia.

– A jak to z tym pierścionkiem? – powrócił do tematu krawiec. – Ty Alici jeszcze pierścionka nie dałeś?

– No nie.

– To jak tyś się oświadczał?

– Powiedzmy, że spontanicznie.

– To akurat rozumiem, gdyby oświadczyny były przemyślane, to by przyklękał na kolano jeden na tysiąc i to tylko tacy, którzy nie mają wyobraźni.

– Chcesz mi obrzydzić małżeństwo, nim w ogóle zacznę być mężem?! – uniósł się.

– Nie, ja tylko mówię jak jest. Ma to swoje dobre strony.

– Ale z nich nie będziesz często korzystał, zwłaszcza przez pierwsze dwa lata życia od przyjścia na świat malucha – wtrącił Hadrian.

Pedro rzucił przyjacielowi pełne złości spojrzenie.

– A więc dzieciaki mówiły prawdę. Teraz rozumiem twoją spontaniczność – szepnął Arturo.

– Dzieciaki mówiły? – nie dowierzał nauczyciel.

– I nie tylko, wszyscy mówią – uświadomił go Hadrian. – Mówią, że jedyna mądra lub jedyna głupia, w zależności od wersji, co dała radę cię na brzuch usidlić.

– W takim razie, to aż dziwne, że taka plotkara jak moja przyszła teściowa, dowiedziała się dopiero dzisiaj.

– Dziwne – przyznał Bosca. – Jednak nie martw się, nie żenisz się przecież z jej matką, tylko z nią.

– Choć mówią, że niedaleko pada jabłko od jabłonki – dodał policjant. – Może się okazać, że jaka matka, taka córka.

– Nie strasz go, jak ją kocha, to wytrwa.

– A on kocha? – zdziwił się Hadrian. – Nuri też miłość deklarował, a po jakiś dwóch latach się odkochał. Z Alicią ile jest? Ile z nią jesteś?

– Mniej niż pół roku – odpowiedział całkiem szczerze.

– A jest?

– Co jest? – Spojrzał na Włocha pytająco.

– No w którym miesiącu jest?

– Też jakoś tak... w czwartym, chyba.

– To czemu ty tak długo z tym ślubem zwlekałeś?

– A co miałem się oświadczać od razu po... po?

– Nie, aż tak to nie, ale jak już się nabałagani, to czasami trzeba to zgrabnie zamieść pod dywan.

– I tak by ludzie gadali.

– Nie zawsze. Jak Gloria zaszła w ciąże, to oświadczyłem się i zorganizowałem ślub krócej niż w miesiąc.

– Twoja żona nie ma na imię Gloria – zauważył policjant.

– Powiedziałem Gloria? – Spojrzał na swoich towarzyszy zmieszanym wzrokiem.

– Tak powiedziałeś – przyznał Pedro.

– Przejęzyczyłem się. – Nerwowo napił się piwa, wypijając niemal całe jednym duszkiem. – Gdybym teraz padł trupem, to będziesz wiedział kogo aresztować – powiedział do Hadriana, a do barmanki się uśmiechnął i puścił oczko. – A ty Pedro, nie uważałeś jak robisz, to teraz będziesz robił jak uważasz, ale ja bym ci się radził, naprawdę, pośpieszyć. – Wstał z wysokiego krzesła, poklepał nauczyciela po plecach w przyjacielski sposób i skierował się do wyjścia. Nie wyszedł jednak od razu, bo do baru właśnie weszli młody policjant, który był partnerem Hadriana i miasteczkowy rzeźnik. Na dodatek sam Pedro ponownie go przywołał w sprawie garnituru.

– Jeśli w końcu się po niego do ciebie nie wybiorę, to ona mnie ukamienuje i zostanie wdowom, jeszcze przed zostaniem żoną.

– I do szewca musisz też iść – dorzucił Hadrian zerkając na buty przyjaciela.

– Ale ja buty mam.

– To czemu chodzisz w rozwalonych?

– Bo tamte mnie cisną.

– To czemu kupujesz za małe buty?

– Nie są za małe, są tylko nie rozchodzone.

– To czemu ich nie rozchodzisz?

– Bo mnie cisną, już mówiłem. – Zrobił minę niczym mały, nieporadny chłopiec. Spojrzał na siedzącego obok Hadriana, a następnie przez ramię na stojących tam pozostałych przyjaciół. – Kupujemy dwie butelki i idziemy do stolika? – zapytał.

– Ja tylko na chwilę – uprzedził Bosca. – Właściwie to powinienem już wracać – stwierdził, zerkając na duży zegar, którego wskazówki mówiły iż za pół godziny wybije dwudziesta trzecia.

Arturo powrócił do domu na kilka minut przed północą. Chciał wejść po cichu, by nie zbudzić domowników, ale okazało się, że nie ma takiej konieczności. Jego żona nie spała, nosiła ząbkującą Clarę na rękach po całym salonie i kuchni, byleby czymś zająć półtoraroczną dziewczynkę. W końcu zmęczona usiadła na krześle i usadziła małą na swoich kolanach. Arturo w tym czasie odwiesił szarą marynarkę w błękitne prążki, które tworzyły szerokie kratki i zbliżył się do żony. Stanął za nią. Pochylając się, wsparł dłonie na blacie stołu i musnął w szyję.

– Piłeś – zauważyła.

– Nie będę kłamał. Odrobinkę – odpowiedział i pogładził córeczkę po włosach oraz policzku. – Daj ją – polecił. – I zrób mi jakąś kanapkę, jak możesz.

– Jacopo jeszcze nie wrócił – powiedziała w końcu i poczuła jak łzy spływają jej po policzkach.

– Jak to nie wrócił? A gdzie jest? – przeraził się i z wrażenia aż przysiadł na krześle obok.

– Nie wiem. Zostawiłam maluchy z Antonio i go szukałam, ale nigdzie go nie ma. Szukałam też ciebie. – Spojrzała na męża z niekrytym oburzeniem i zawodem. – Ciebie też nigdzie nie było.

– Przepraszam. Nie wiedziałem, że coś się stało. Już idę go szukać. – Chciał wstać, ale gdy jego żona usłyszała dźwięk otwieranych drzwi, to go uprzedziła.

Posadziła dziecko na kolanach męża i szybko pobiegła w stronę korytarza. Gdy zobaczyła tam ciemnowłosego dwunastolatka, to od razu chwyciła za jego ramiona i zaczęła nim potrząsać.

– Gdzieś ty był?! Gdzie ty byłeś, Jacopo!?

– U koleżanki – odpowiedział płaczliwie, a potem poczuł jak matka zwalnia uścisk, bo ojciec położył dłoń na jej ramieniu, a następnie wcisnął jej Clarę na ręce.

– A na zegarku, to się nie znasz!? – wrzasnął. – Pytam się o coś! – dokrzyknął, pochylając się do syna.

– Nie było mamy Caroliny, więc nikt nam nie mówił, która godzina. – Pociągnął nosem i przestraszony cofnął się o dwa niewielkie kroczki.

Na nic mu się to zdało, bo wkrótce i tak poczuł pieczenie na lewym policzku i to na tyle silne, że omal nie zwaliło go z nóg.

– Na górę! Marsz na górę! – polecił, wskazując kierunek i spojrzał na stojących na schodach Antonio i Matteo. – A wam co, też głupoty w głowie?! Też wam wrażeń brakuje?! – spytał sięgając dłońmi do paska przy spodniach.

– Arturo... – usiłowała go powstrzymać małżonka, ale ledwie położyła dłoń na jego ramieniu, a ten już ją strącił.

– Nie słyszałaś u kogo on był? Mój syn nie będzie do dziwek chodził!

– On pewnie nawet nie wie...! – zawołała za nim.

– To za moment się dowie! – ryknął i ruszył schodami w górę. – A wy czemu nie w pokoju!? Kto wam w ogóle z łóżek pozwolił wyjść!? – zapytał, chwytając czteroletniego Matteo za rękę i podnosząc go do góry. Wsparł chłopca na swoim lekko ugiętym kolanie i przytrzymał pod jednym ramieniem, by mu się nie zesunął. Przyrżnął złożonym na pół pasem, celując w pośladki, ale trafiając też w uda i łydki. – Do pokoju! – polecił, odstawiając dziecko, ale maluch po tym od razu padł na kolana. Nachylił się więc do niego i przyłożył jeszcze dwa razy, gdy dziecko leżało na ziemi. Szarpnięciem postawił chłopca na nogi. – Do łóżka, natychmiast!

Antonio w takim wypadku nawet nie czekał na swoją kolej, od razu wbiegł do pokoju, zaraz za Matteo, wszedł do łóżka i nakrył się niemal po sam czubek głowy. Zacisnął zęby i złożył dłonie jak do pacierza.

– Panie Jezusie, proszę, niech on mnie tylko nie bije – szeptał bezgłośnie, trzęsąc się na całym ciele. Modląc się, wsłuchiwał w odgłos uderzeń strzelanych z wąskiego, skórzanego paska i płacz oraz prośby starszego brata, który za każdym smagnięciem zdawał się krzyczeć coraz głośniej. W końcu jednak zaczął wyć, szlochać.

Sylvia stała przy drzwiach i wsłuchiwała się w sytuację mającą miejsce w pokoju chłopców. Tuląc Clarę, walczyła z samą sobą, by się nie wtrącić i nie przeszkodzić mężowi, by nie podważyć jego autorytetu. W końcu doczekała się chwili, gdy przekroczył próg i stojąc na korytarzu, jeszcze przed zamknięciem drzwi, krzyknął:

– W nocy nie ma ani szlajania się po dworze, ani biegania po domu. Po kolacji macie leżeć w łóżkach.

Wsunął pas ponownie do szlufek, ale nie zapiął klamry. Odpiął kilka guzików białej koszuli, jakby chciał głębiej nabrać oddechu. Spojrzał na żonę i płaczące dziecko na jej rękach.

– Claritta – szepnął wesoło, choć głos mu jeszcze drżał ze zdenerwowania. – Chodź do taty. – Wyciągnął ręce po dziewczynkę.

Sylvia wyglądała tak, jakby przez moment się obawiała czy pozwolić córce na znalezienie się w objęciach Arturo. Zanim jednak się namyśliła, to on już zdążył przygarnąć małą do siebie i udać się z nią w stronę sypialni, całując przy tym po główce i szczebiocząc coś do ucha.

Kobieta patrzyła na oddalającego się męża i córeczkę, którzy niebawem zniknęli za drzwiami jednego z dwóch pokojów znajdujących się na górze. Pozwoliła więc sobie na to, by wejść do pokoju synów. Przez chwilę w ciszy obserwowała jak Antonio pociesza małego Matteo, klęcząc przy jego łóżku i głaszcząc po jasnych włosach.

– Nie płacz – powtarzał. – Ja też nie chciałem cię dzisiaj uderzyć, tata też nie chciał, tylko się zdenerwował. A wszystko to twoja wina! – uniósł się nagle i podszedł do łóżka starszego brata, by zedrzeć z niego okrycie.

– Nieprawda! – odkrzyknął Jacopo i odepchnął Antoniego tak, że chłopiec wylądował pupą na środku pokoju.

Szybko wstał, zagrzany ponownie do walki. Zacisnął dłonie w pięści i ruszył do ataku.

– Co ty wyprawiasz, Antonio?! – zawołała kobieta i ruszyła do przodu, by zatrzymać chłopca. Dotarła do niego dopiero w chwili, gdy on już wymierzał cios z pięści, tak więc udało jej się to na ostatnią chwilę. – Przestańcie! – dodała, usiłując odciągnąć ich od siebie.

– Ale to jego... – zaczął zbulwersowany dziesięciolatek.

– Nieważne! – krzyknęła i wciąż trzymając syna za ręce, przysiadła na brzegu łóżka Jacopo. – Jesteście braćmi i musicie się szanować. Nie wolno wam się bić. Poza tym teraz już niczego nie zmienisz, stało się. – Spojrzała w załzawione oczy syna i przyciągnęła go bliżej. Poczuła jak Antonio wspina się na palcach, by móc objąć rączkami jej szyję.

– Właśnie, mogłeś się wtrącić, gdy tata go bił, jak jesteś taki mądry. Ty tchórzu! – zarzucił oskarżycielsko Jacopo. Po jego twarzy ciągle spływały słone krople.

Antonio, wciąż tuląc rodzicielkę, usiłował dosięgnąć brata. W ten sposób wymierzył mu uderzenie z otwartej ręki, akurat tam gdzie trafił, czyli w okolice ramienia.

– Przestań! – Pochwyciła jednego syna za nadgarstek, a drugiego za nogę, gdy chciał wymierzyć kopniaka młodszemu, ciągle przy tym leżąc na łóżku i opierając się o ścianę. – Obaj przestańcie, w tej chwili, bo ojca zawołam – zagroziła ostro, posuwając się do ostateczności.

Poskutkowało od razu, choć dziesięciolatek zrobił niezadowoloną minę, a jego pięści wciąż pozostawały zaciśnięte.

Mały Matteo wyszedł z łóżka i na bosaka powędrował do rodzicielki, zazdrosny o to, że to Antonio siedzi na jej jednym kolanie. Usiłował więc wspiąć się na drugie, a kiedy mu w tym pomogła, to przyłożył ucho do jej klatki piersiowej. Odgłos bicia serca matki go uspokajał i lubił, gdy tuląc go, głaskała jednocześnie po włosach.

– Mamo, a dlaczego on go zbił? – spytał Antonio i na krótki moment przestał opierać policzek na ramieniu kobiety, by móc spojrzeć jej w oczy.

– Nie mów „on” na ojca – odpowiedziała jako pierwsze i zabrakło jej słów, by dodać coś więcej, a Antonio dopytywał dalej.

– Więc dlaczego tata go pobił?

– Arturo jest zmęczony, dużo pracuje, by nam niczego nie brakowało.

Dziesięciolatek wsłuchiwał się w słowa matki i starał się zrozumieć, ale jego minka wskazywała na to, że nie ma pojęcia jaki związek ma jedno z drugim.

– Kiedyś sam będziesz mężem, zostaniesz ojcem, zobaczysz jak to jest.

– Ja nie będę bił swoich dzieci, nigdy – stwierdził pewnie, a kobieta poczuła po tych słowach łzy wzruszenia na policzkach i choć chciała przyznać synowi rację, to była zmuszona powiedzieć coś, by wciąż pozostawać po stronie męża.

– Myślę, że tata też tak mówił, gdy bym w twoim wieku. Każdy z dorosłych kiedyś tak mówił. – Pocałowała Antoniego w czoło, a Matteo w policzek. Starszemu z chłopców nakazała wrócić do łóżka i spróbować zasnąć, a młodszego sama do łóżka położyła i otuliła kołderką niemal po samą szyję.

– Zostań – szepnął na ogół milczący czterolatek.

– Nie mogę, synku. – Przyklęknęła przy jego łóżku i ponownie zaczęła głaskać po jasnych jak pszenica włoskach, które barwą przypominały jej własne. – Muszę iść do swojego pokoiku, do twojej siostry. Ona jest jeszcze mała. Antonio cię przypilnuje dopóki nie zaśniesz, prawda? – zapytała, odwracając głowę w stronę łóżka dziesięciolatka.

– Eche – odburknął, ale bez gniewu i złości. Powędrował na stronę pokoju młodszego brata i przechodząc przez zagłówek, znalazł się w jego łóżku. – Będę spał z tobą jeśli się boisz.

– Widzisz, Antonio będzie przy tobie – powiedziała. – Przytul go – poleciła szeptem.

– Sylvia – usłyszała głos męża dobiegający z korytarza.

Nerwowo spojrzała w kierunku drzwi, ale Arturo znajdował się znacznie dalej, nie stał w progu.

– Tak?

– To już trwa odrobinę za długo. Czy ty mogłabyś w końcu przyjść do sypialni? Jest środek nocy – zaznaczył ostro.

– Idę – odparła na tyle głośno, by mógł ją usłyszeć, ale zanim opuściła pokój synów, musnęła jeszcze każdego z nich w czoło lub policzek.

Arturo stał oparty ramieniem o wytapetowaną ścianę. Na tle bladoróżowych i herbacianych róż, które zdobiły ściany w korytarzu na piętrze, jak i w salonie na dole, wyglądał dość łagodnie.

– Ululałem małą – pochwalił się i lekko uśmiechnął. Spodnie miał już zmienione na te od piżamy, a koszulę, którą nosił poprzedniego dnia, rozpiętą. – Powinnaś być już rozebrana – stwierdził, przyglądając się ubranej w codzienny strój kobiecie. Podszedł do niej i zaczął rozpinać guziki cienkiego, jasnofioletowego sweterka, który miała na sobie.

– Muszę z tobą porozmawiać. – Położyła dłoń na nadgarstku męża, gdy ten był już przy ostatnim z guzików.

Uniósł wzrok, by moc spojrzeć w jej twarz. Jednocześnie zastygł jakby w bezruchu, oczekując kolejnej części wypowiedzi.

– Tylko nie chcę byś mnie źle zrozumiał – uprzedziła.

– Chodzi o chłopców – wywnioskował.

– Tak i nie tylko.

Skrzywił się, jakby ten temat nie był w tej chwili jednym z jego ulubionym. Tak naprawdę to w tamtym momencie oczekiwał od żony zupełnie czegoś innego niż rozmowy. Przystał jednak na jej propozycję i wskazał dłonią na drzwi prowadzące do sypialni.

– Jesteś kobietą, idź przodem – polecił, kładąc dłoń na jej plecach, między łopatkami.

Kiedy Sylvia zbierała wszystkie myśli, by w jakiś precyzyjny i delikatny sposób ułożyć z nich odpowiednie słowa, to Pedro wraz z Hadrianem dopiero opuszczali skromne progi podziemnego baru. Mężczyźni zostali w nim najdłużej ze wszystkich, a na koniec i tak zakupili butelkę, by móc ją pić naprzemiennie w drodze do domu. To mieszkanie matki Pedro znajdowało się bliżej. Alarcon pozostawił więc przyjaciela na klatce schodowej, na półpiętrze, wierząc, że ten dalej już sobie poradzi i chwiejnym krokiem ruszył do swojego domu, co jakiś czas potykając się o własne nogi.

Domek państwa Alarcon był spory, ale tak naprawdę to tylko jedna czwarta jego należała do nich i była to ta jedna czwarta znajdująca się na pietrze, po lewej stronie. Pozostała część piętra należała do siostry jego żony, a dół do ich babci, która pomimo swojego wieku całkiem dobrze sobie radziła. Siwa kobieta o miłym usposobieniu, piekąca i gotująca wyśmienite pyszności, na co dzień pomagała wnuczką i opiekowała się ich dziećmi, by te mogły pracować.

Hadrian stanął przed głównymi drzwiami i zaczął poszukiwanie kluczy po kieszeniach. Co jakiś czas jednak podpierał się o drzwi, a konkretniej to o nie uderzał samym sobą, gdy nie udawało mu się utrzymać równowagi. Tyle wystarczyło, by w którymś momencie drzwi się otworzyły, a on wleciał na korytarz, w ostatniej chwili dając radę zatrzymać się na drewnianej, masywnej komodzie, pomalowanej na biało i przyozdobionej błękitnymi akcentami. Komoda dzięki kolorom wydawała się delikatna, wręcz jak rodem wyrwana z domku dla lalek, ale to były tylko pozory i spokojnie dala radę utrzymać na sobie ciężar osiemdziesięciokilowego mężczyzny.

Clara patrzyła na swojego ślubnego, gdy ten prostował się i za wszelką cenę starał utrzymać w pionie. Z początku miała surową minę, która tylko przybrała na silę, gdy tupot małych nóżek dobiegł do jej uszu, a po schodach, tych umiejscowionych po lewej stronie, zaczęły zbiegać dwie, niemal identyczne, jasnowłose czterolatki.

– Tatuś, tatuś! Tatko wrócił! – nawoływały, biegnąc coraz szybciej i w końcu przyklejając się do obydwóch nóg Hadriana.

– Dlaczego moje aniołki nie śpią? – zabełkotał i chciał przykucnąć, ale stracił równowagę i padł na kolana.

Amelia nieco się wycofała i opowiedziała zgodnie z prawdą, że nie mogła zasnąć, za to Aurora objęła szyję ojca i odparła:

– Bo jak tatusia nie ma, to nigdy nie mogę spać. Ale śmierdzisz – skomentowała nagle, marszcząc drobny, zadarty nosek, czym sprawiła, że jej rodzicielka nie mogła powstrzymać śmiechu.

– Nie bardziej niż ty, gdy waliłaś kupy w pieluchy – odgryzł się i pieszczotliwie poklepał córkę po pupie. – A tata coś dla was ma – dodał, nim zdążyła się obrazić o jego poprzednią wypowiedź.

– Co, co? – dopytywała.

– Co on ma? – Amelia złapała matkę za rękę i zadarła główkę do góry.

– Nie wiem, idź zobacz. – Pchnęła ją w kierunku Hadriana, który z wewnętrznej kieszeni ciemnozielonej marynarki wyjął cztery wstążki. Dwie z nich były granatowe, a kolejne dwie czerwone. Na wszystkich jednak mieściły się duże, białe kropki.

– Ale ładne – zachwyciła się Aurora i aż zakręciła dookoła. – Uczeszesz nas? – Przechyliła głowę tak mocno do tyłu, by móc dostrzec matkę.

– Jutro – odpowiedziała córce Clara.

– Czemu nie dziś? – dopytywała.

– Nie marudź. – Przysiadła na drugiej z komód, identycznej jak ta, przy której klękał jej mąż i wyglądała na naprawdę zmęczoną.

– Ale...

– Mama ma rację, powinnyście już spać. Biegusiem na górę, zanim się rozmyślę i nie dam wam tego co jeszcze mam dla was.

– A co to!? – krzyknęły jednocześnie.

– Dziewczynki, naprawdę, ciszej – zwróciła im uwagę matka. – Babcia śpi, ciocia i kuzyni też. Tylko wy łazicie jak takie nocne mary. Wy i wasz ojciec.

– Głos rozsądku mi podpowiada, że łatwo się nie wykupię – stwierdził Hadrian, wstając na równe nogi. Podszedł do żony i wsparł dłonie na komodzie, na której się opierała, w taki sposób, by nie pozwolić jej się wymknąć.

– Z kim ty się tak spiłeś? – zapytała wprost.

– A czy to ważne?

– Wstążki dziewczynek dają mi do zrozumienia, że byłeś w towarzystwie krawca, ale nie tylko, bo jak znam życie, to Bosca wrócił do domu w znacznie lepszym stanie, a w samotności byś się do takiego nie doprowadził, bo jesteś na to za towarzyski.

Hadrian, skupiony na żonie, nagle poczuł jak ktoś szarpie go za nogawkę spodni.

– Oddaj wstążki – poleciła Aurora. – I daj też to drugie.

– Jak pójdziecie ładnie do łóżek, to do was przyjdę i dam po drugim prezencie – odpowiedział, oddając wszystkie wstążki na ręce Aurory. – Podziel się z siostrą.

– Masz tę. – Przekazała Amelii jedną z czterech.

– Masz oddać dwie – pouczył ją ojciec.

Niezadowolona mlasnęła, ale w końcu pozbyła się jeszcze jednej, niebieskiej wstążki.

– Miałyście iść na górę – przypomniała im matka, a potem odprowadzała wzrokiem dwie, ubrane w białe koszulki nocne blondyneczki, które wbiegały po schodach, jakby nie umiały spokojnie po nich iść.

Hadrian wsunął dłoń ponownie do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął z niej długi i lśniący sznur białych pereł.

– Kiedy je zobaczyłem, od razu wiedziałem, że będą do ciebie pasować. Zrozumiałem, że musisz je mieć. – Uśmiechnął się tak, że pokazał niemal wszystkie zęby, w tym także charakterystyczne kiełki.

– Dziękuję, ale to nie sprawi, że nie będę się gniewała – odparła, zabierając od niego, należącą już teraz do niej, biżuterię. – Mogłeś mnie chociaż uprzedzić, wtedy bym się tak nie martwiła – dodała ostro.

– Przepraszam – szepnął, przybierając minę niesłusznie zbitego kundla. Zaczął wplatać palce w rude tak mocno, że niemal czerwone włosy, należące do jego żony. – Znowu je farbowałaś – zauważył i tą uwagą sprawił, że na moment straciła czujność, a jego usta już zaczęły błądzić po jej szyi.

– Długo mamy czekać?! – krzyknęła Aurora, stojąca u góry schodów. Mała ze zniecierpliwienia tupnęła bosą nóżką.

– Nie chodź po domu na bosaka – zwróciła jej uwagę rodzicielka, jednocześnie starająca się odepchnąć męża od siebie, ale ten nie przestawał kąsać jej szyi i zasysać skórę między zęby tak mocno, że aż bolało. – Hadrian – zawołała do jego ucha.

Przerwał i nawet nie patrząc w tył, na jedną ze swych córek, powiedział:

– Miałyście czekać w łóżkach.

– Ale długo?

– Bardzo długo, to was nauczy cierpliwości – odpowiedział niewyraźnie, starając się jednocześnie rozpiąć pasek, który miał przy spodniach.

– Długo to ile? – nie ustępowała Aurora, a Amelia pojawiła się właśnie przy jej boku.

– Tak długo, dopóki tata i mama nie skończą. – Chwycił żonę za biodra i podniósł. Jakimś cudem dał radę usadzić ją na komodzie, zanim na dobre stracił równowagę.

Clara zaśmiała się w taki sposób, jakby nie dowierzała w scenę, która rozgrywała się na jej oczach, a której jednocześnie była uczestniczką.

Hadrian powrócił do walki ze swoim paskiem, a Aurora dalej dopytywała o kolejny prezent. W końcu skapitulował i przywołał obie córki do siebie. Z kieszeni spodni wydobył landrynku, opakowane w złote, szeleszczące papierki. Wysypał je na ręce obydwóch córek, nie licząc, ale starając się, by było mniej więcej po równo.

– Wyjątkowo możecie się opchać nimi na noc, ale macie nie wychodzić z łóżek – warknął przez zęby.

– Dobrze tatusiu – odpowiedziała zadowolona, blondwłosa dziewczynka. – Idziemy. – Zamachała dłonią na siostrę, który jej śladem ruszyła schodami do góry.

– Nie mamy dużo czasu – zauważył i od razu zabrał się do roboty. Zaczął podciągać bordową koszulkę na krótki rękawek, sięgającą nieco za kolana, którą jego żona miała na sobie. W końcu doprowadził do tego, że tylko i wyłącznie gołymi pośladkami dotykała biało-niebieskiej komody. Uśmiechnął się zwycięsko i zaczął całować biust, poprzez jedwabny materiał. – Musimy się uwinąć zanim te dwa potwory wrócą – dodał i pomimo że ledwie stał na chwiejnych nogach, to dał radę wprowadzić swojego penisa w samo wnętrze kobiecości, i udało mu się to za pierwszym razem. – Wreszcie – szepnął, kładąc głowę na kobiecej piersi, obcałowując ten fragment ręki, do którego dosięgał.

– Wreszcie? – zapytała, przerywanym oddechem i gdy zaczął napierać mocniej, to przytrzymała się wieszaka. Ten jednak nie był przymocowany do podłogi, dlatego po chwili poleciał na ziemie, a huk jego zderzenia z podłogą obiegł cały dom.

– Co wy tam robicie!? – krzyknęła staruszka.

– Nic, babciu! – odkrzyknęła Clara, jednocześnie dając do zrozumienia mężowi, by nawet nie próbował przerywać. – To Hadrian, wrócił pijany! Przewrócił wieszak!

– Nieprawda – stwierdził przez zęby. – Wcale nie przewróciłem wieszaka.

– Uznajmy, że miałeś w tym swój udział.

Szarpnięciem ściągnął ją na ziemie, a potem naprowadził tak, by się na niej położyła i choć pozycja nie należała do najwygodniejszych, bo ją twarda podłoga cisnęła w plecy, a jego w kolana, którymi się zapierał między jej nogami, to jednak było im z sobą zadziwiająco dobrze.

– Tym razem chcę mieć dwóch synów – wyszeptał wprost do jej ucha, czując, że dłużej nie da rady. Pomylił się, bo po alkoholu zawsze miał takie poczucie, jakby już dłużej nie mógł, a mimo wszystko zwykle dawał radę przeciągać moment finiszu przez co najmniej jeszcze godzinę.

Ledwie skończyli, dysząc i leżąc na podłodze w przedpokoju, obok siebie, a ponownie dobiegł do ich uszu tupot małych stóp.

– Tatko, masz jeszcze cukierki? – dopytywała Aurora.

– Nie – odpowiedział i spróbował wstać z podłogi. Był zbyt pijany, by udało mu się to za pierwszym razem i gdyby nie żona, która mu pomogła, to pewnie wstawałby do pionu godzinami.

– Czemu leżeliście na podłodze?

– Bo leżeliśmy.

– Ale czemu?

– Bo tak – odpowiadał coraz mniej uprzejmie, podtrzymując się barierki, by czasami nie polecieć ze schodów.

– A możemy spać z wami? Albo chociaż tylko ja?

– Nie, nie możecie – wtrąciła spokojnie Clara, która nagle jakby napełniła się większą cierpliwością niż zazwyczaj.

– Ale ja bym chciała – nalegała dalej jedna z córek i wraz z rodzicami zmierzała w stronę ich pokoju, zamiast iść do swojego.

Siostra bliźniaczka podążyła więc za nią.

– Za moment przeciągniesz strunę – burknął ojciec. – Jest, dziecko, prawie trzecia nad ranem. Idźże do łóżka.

– Ale ja bym chciała...

– Co? Przez kolano?

Spojrzała na niego spod byka, zmarszczyła czoło oraz nos i pokręciła głową.

– To do łóżka, raz. – Wskazał kierunek, myląc się przy tym i przypadkiem pokazując na drzwi prowadzące do jego i Clary sypialni.

Aurora podskoczyła zadowolona.

– Dziękuję, tatko! – zawołała i chwyciła siostrę za rękę, by pociągnąć ją za sobą.

Nim Clara i Hadrian się obejrzeli, to bliźniaczki wskoczyły już w ich miękką, kremową pościel i położyły się na samym środeczku.

– Tatko z mojej strony – wydawała rozporządzenia Aurora.

Clara pokręciła na to głową i uprzedziła, że to tylko ten jeden, jedyny raz, by córki czasami za dużo sobie nie wyobrażały.

Arturo Bosca i jego żona nie mieli takich problemów. U nich dzieci spały w swoich łóżkach, a malutka Clara, która otrzymała imię po żonie przyjaciela, leżała w swoim łóżeczku na biegunach, które miało funkcje kołysania. To ojciec poruszał kołyską, siedząc przy tym na łóżku i obserwując żonę, gdy ta przebierała się w koszulkę nocną.

– O czym chciałaś ze mną porozmawiać? – dopytywał, przypominając Sylvii tym samym, że gdy zaczęła temat, który jej ciążył, to mała im przeszkodziła, wybudzając się z głośnym krzykiem, jakby z najmroczniejszego z koszmarów.

– Obiecaj, że się nie zdenerwujesz. – Stanęła przed lustrem i na szybko uplotła niechlujny warkocz, by rano nie mieć trudności z ułożeniem włosów. Przerzuciła go przez prawe ramię i usiadła w jednym z dwóch foteli, tym niebujanym.

– Jak mogę ci to obiecać, kiedy nie wiem o co chodzi? – zdziwił się, ale nie przestał ani na moment lulać łóżeczkiem. – Poza tym, ja cię nie biję, nie krzyczę jakoś bardzo często, więc nie powinnaś mieć żadnych obaw i zwyczajnie wyznać to co chcesz.

Zapadła niewygodna cisza, więc podniósł głowę i zaczął się uważniej wpatrywać w twarz żony. Rozczytał z niej wystarczająco, by móc powiedzieć coś jeszcze, ale nie chciał wracać do pewnego tematu. Dopytał więc ponownie, co takiego chce mu powiedzieć.

– Ja wiem, że ty dużo pracujesz – zaczęła niepewnie, miętoląc fragment błękitnej koszulki nocnej. – Niczego nam dzięki temu nie brakuje i przez to głupio mi cokolwiek ci zarzucać.

– A masz mi coś do zarzucenia? – Wstał, by zerknąć na córeczkę, czy ta na pewno mocno zasnęła i ponownie zasiadł na brzegu łóżka, tym razem dbając o to, by znaleźć się dokładnie naprzeciwko małżonki.

– I tak i nie. Ja rozumiem, że chodzisz niewyspany, przemęczony, że budzisz się, gdy Clara płacze, a ona nie przespała jeszcze w życiu ani jednej pełnej nocy. Wiem, że chcesz ich wszystkich dobrze wychować, ale nie powinieneś ich tak bić.

– Nie będę używał samej marchewki.

– To nie znaczy, że masz zawsze używać kija, Arturo. Oni się ciebie boją.

– Kogoś muszą – stwierdził twardo. – Inaczej by ci na głowę weszki.

– Ja cię jedynie proszę byś złagodniał. Nie wymagam, a proszę. – Wstała i obeszła łóżko naokoło, by móc położyć się z drugiej strony. Poczuła jak mąż kładzie dłoń na jej ramieniu, a potem zastępuje ją swoimi ustami.

– Zastanowię się nad tym, przemyślę – powiedział cicho i zaczął zsuwać jedno ramiączko, by dosięgnąć językiem nagiej łopatki. Kiedy mu się to udało, to zajął się całowaniem pleców poprzez materiał, a dłonią błądził po nagim udzie, wnikając głębiej, coraz głębiej, aż poczuł znajome w dotyku, lekkie owłosienie.

Ułożyła się wygodnie na brzuchu, ręce splatając i podkładając pod policzek. Poczuła wargi męża na swoim karku i to jak schodziły coraz niżej, podczas gdy jego ręce zadzierały jej koszulkę coraz bardziej do góry. W końcu dotarł do pośladków i pozostawił pocałunki na każdym z nich, zahaczając językiem o rowek i zmierzając w dół, między uda, dając do zrozumienia, by ugięła kolana i nieco się uniosła.

Chwyciła się za brzeg drewnianego łóżka, obitego w fioletowy, prążkowany materiał. On położył dłoń tuż obok, jednocześnie docierając swoją męskością w wiadome miejsce. Drugą dłoń położył na jej plecach, ciągle po części okrytych koszulką nocną. Sunął po nich dłuższą chwilę, aż nagle zsunął się na żebra i dotarł do lewej piersi. Wsunął dłoń pod materiał, by móc bardziej poczuć jej twardość.

– Karmię – przypomniała szybko, nim zdążył porządnie ścisnąć i zadać jej tym ból.

Nic na to nie odpowiedział, jedynie złagodniał, a jego dłoń zmieniła położenie z piersi na brzuch. Jego wargi całowały po odsłoniętej łopatce, a ruchy bioder stawały się pewniejsze, aż w końcu przybrały nie tylko na sile, ale także szybkości.

Antonio nie spał, przez co słyszał odgłosy dobiegające zza ściany. Nieco niepokoiły go głośniejsze krzyknięcia, mocniejsze skrzypnięcia łóżka i trzask, który rozbrzmiał w chwili, gdy Arturo uderzył otwartą dłonią o ścianę, starając się, by pchnięcia były jeszcze głębsze.

– Jacopo! – krzyknął szeptem. – Jacopo, śpisz?! – dopytywał coraz głośniej.

– Nie – odpowiedział krótko.

– Myślisz, że co oni robią? Biją się?

Brunet o śniadaj cerze zaśmiał się i zapalił lampkę nocną.

– Coś ty? Robią to co wszyscy dorośli nocami.

– Czyli co? – dopytywał zaciekawiony tak bardzo, że nawet się podniósł i usiadł, wspierając plecy na ścianie.

– Kochają się.

– I tak każdej nocy?

– Pewnie tak.

– To kiedy oni śpią?

Jacopo wzruszył ramionami i doszedł do wniosku:

– Pewnie pół na pół. Pół się kochają, a pół śpią.

– To dziwne, bardzo dziwne – stwierdził ciemny blondynek, a potem wyminął, młodszego brata, którego płacz utulił do snu i stanął nad Jacopo. – Mogę ci coś pokazać, ale obiecaj, że nie wygadasz.

Chłopiec przewrócił oczami.

– Nie wygadam – powiedział.

Antonio przysiadł na brzegu łóżka i zaczął opowiadać:

– Bo kiedy ty byłeś w szkole, to ja byłem nad rzeką i tam był trup.

– Zmyślasz.

– Wcale że nie! Mam nawet dowód! – Wstał i sięgnął spod biurka swoja skórzaną teczkę, która miała dwie szelki, by mógł ją nosić na dwóch ramionach. Wyjął z jej wnętrza owinięty w materiałową chusteczkę nóż. – Jest na nim jeszcze krew, widzisz?

Jacopo wziął narzędzie zbrodni w dłonie i przyjrzał mu się uważnie.

– To naprawdę krew? – spytał. – Jakaś taka dziwna – stwierdził, oceniając zaschłą na ostrzu, niegdyś ciecz.

– Naprawdę. Przysięgam. Z ręką na sercu.

– I tak ci nie wierzę.

– Wyjąłem go z niej, dostałem za to szklane kulki od Filipo i Marcosa, bo oni bali się nawet podejść.

– Z niej? – Brunecik skrzywił się, jakby z odrazą.

– No z tej umarłej. Jak nie wierzysz, to mogę ci ją pokazać.

– A co, ją też zabrałeś? – zażartował Jacopo.

– Nie, ale wiem gdzie leży. Pewnie ciągle tam jest. Wyjdziemy oknem.

Nim Jacopo zdążył cokolwiek powiedzieć i w jakiś sposób zaprotestować, to dziesięcioletni Antonio już wciągał na piżamę spodnie, zarzucał na ramiona szelki i przywdziewał beżową, materiałową kurteczkę na duże guziki.

– Jest maj – przypomniał mu brat.

– To co? – oburzył się chłopiec. – Mnie może być zimno – stwierdził i jako pierwszy przełożył nogę przez parapet, starając się dosięgnąć drewnianych elementów, które były przytwierdzone do domu, by podtrzymywać zarośla, oplatające szare mury.

Jacopo wstał. Wciąż był ubrany, bo wieczorem, po laniu, które otrzymał od ojca, nie miał siły ani ochoty, by się rozebrać. Ruszył w ślad za dziesięcioletnim Antonio, ale on poczynił to ostrożnie, co jego brat skwitował śmiechem i komentarzem:

– Jak zwykle się wleczesz, niezdaro ty!

– Ciszej bądź, bo rodzice nie śpią – zganił go Jacopo.

Poskutkowało, bo Antonio od razu na te słowa zasłonił sobie usta dłońmi i szepnął:

– Przepraszam, zapomniałem, że się kochają.

Jacopo zeskoczył tuż obok brata i klepnął go w ramię, wskazując na furtkę, która na noc zazwyczaj pozostawała zamknięta. Obaj bez trudu poradzili sobie z taką przeszkodą i pobiegli w kierunku rzeki, kierując się zasadą, że im szybciej dotrą na miejsce, tym prędzej powrócą do domu, a przez to nikt nawet nie dostrzeże ich nagłego zniknięcia.

* Na początku zacytowałem fragment piosenki: Grażyna Łobaszewska – Ślady na wodzie

* Skoro na poprzednim zdjęciu (tym przy części pierwszej rozdziału) znajdowali się Antonio i Jacopo, to teraz nadeszła pora, by wam pokazać jak ja sobie wyobrażam ich ojca